Όχι άλλες χαμένες σκέψεις και απόψεις.

Δημιούργησα αυτό το blog πρίν πολύ καιρό, τόσο που ούτε καν θυμάμαι πόσος καιρός έχει περάσει.
Στόχο και σκοπό είχα να προβάλω στον κόσμο και όχι μόνο τις απόψεις, τις θέσεις και τον προβληματισμό των συναδέλφων μου στο πεζοδρόμιο. Συνάδελφοι κάθε λογής, αξιωματικοί, αστυφύλακες, ειδικοί φρουροί, δεν έχει σημασία καθώς όλοι μαζί παλεύουμε εκεί έξω. Βέβαια εδώ θέτω έναν προβληματισμό που θα αναπτύξω σε άλλη ανάρτηση για τους συνάδελφους αξιωματικούς γιατί μάλλον μόνο εμείς βλέπουμε τη συναδελφικότητα αναμεσά μας.
Στη πορεία λοιπόν ενώ ξεκίνησα με πολύ όρεξη γι'αυτό το blog ήρθε η οικογένεια, το παιδί μου και οι προτεραιότητες άλλαξαν. Κοίτα όμως πως τα φέρνει η ζωή. Τώρα μετά απο όλες τις περικοπές που έχουν γίνει, μετά απο την καταπάτηση όλων των οργανικών νόμων που διέπουν την υπηρεσία μας και μετά τις αυξημένες υπηρεσιακές ανάγκες, νιώθω την ανάγκη όσο ποτέ ξανά να φωνάξω δυνατά μαζί με όλους τους συναδέλφους μου ότι δεν πάει άλλο! Δεν έχω τη φωνή όμως που θέλω, δεν μου δίνουν τη φώνη μου να φωνάξω, μου καταπατούν κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρηθώ, αλλά και το πιό σημαντικό να κάνω τη δουλειά μου σαν επαγγελματίας. Σας καλώ να μείνετε συντονισμένοι εδώ, να γίνετε τα μάτια και τα αυτιά μας και όλοι μαζί να κερδίσουμε την ελπίδα και την όρεξη που είχαμε πρίν ξεκινήσει ο κατήφορος!

Ένας απελπισμένος ΔΙ.ΑΣ